எனக்குத் தெரிந்த பாரதி

பராசக்தியிடம் பேரம் பேசியவன். கண்ணனைத் தோழனாய் பாவித்தவன். சாதி வேற்றுமைகள் புரையோடிக் கிடந்த காலத்தில், காக்கைக்  குருவி எங்கள் சாதி என்று ஒற்றுமை பாராட்டியவன். மூடச் சம்பிரதாயங்களை உடைத்தெறிந்து  வாழ்ந்து காட்டிய முறுக்கு மீசைக்காரன். இந்தியா எப்போது விடுதலைப் பெறும் என்பதே கேள்வியாய் இருந்த காலத்தில் “வெள்ளிப் பனி மலையின் மீதுலவுவோம், அடி மேலைக் கடல் முழுதும் கப்பல் விடுவோம்” என்று மார்தட்டிய புரட்சியாளன். இந்தியா என்றால் பஞ்சம் என்று மேலை நாடுகள் முடிவு செய்த காலத்தே “வங்கத்தில் ஓடி வரும் நீரின் மிகையால் மையத்து நாடுகளில் பயிர் செய்வோம்” எனச் சொன்ன தீர்க தரிசி. விடுதலைப் போர் திளைத்திருந்த காலத்தில் காணி நிலம் கேட்டு பராசக்தியையே குழப்பியவன், “ஆடுவோமே பள்ளு பாடுவோமே, ஆனந்த சுதந்திரம் அடைந்து விட்டோம்”, என்று வெள்ளையனையும் சேர்த்தே குழப்பியவன். பாஞ்சாலியின் வாய்மொழியில் பெண்ணுரிமை பேசியவன். பாதகம் செய்வோர் முகத்துமிழ்ந்திட சிறு பிள்ளைக்குக் கற்றுத்தந்தவன்
  “ நரை கூடி கிழ பருவம் எய்தி, வீழ்வேனென்று நினைத்தாயோ” என்ற அவன் சவாலை, அவனுக்கு வரமாய் அளித்தாள் போலும் அவன் வணங்கிய பராசக்தி.அந்தச் சுப்பிரமணிய பாரதியின் புகழ் பரப்புவோம் , அவன் தமிழைப் போற்றுவோம். வாழ்க பாரதி, வளர்க தமிழ்.
                                   - hareesh aravindakshan

                          MY JOURNEY

 This is not a travellers diary but a crazy note of my travel from palakkad to wadakanchery in God’s own country. Many Mallus won’t accept it to be a travel through Kerala but it’s my part of God’s country.
       It requires special expertise to travel in Kerala’s public transport. Many may frown reading this, but for sure would agree if travel with a bag in hand and don’t find a seat to sit. Those soap box shaped buses playing Tamil tunes which no one seems to listen nor do understand but nobody objects. Ever fresh looking conductors and always in a haste drivers….. I guess these guys have two glands to pump extra adrenaline. These men never heard of Newton I believe… they accelerate and apply brake all with same haste, not realising that inertia would trouble their passengers. All in this haste my bus plied through the narrow but well laid roads of the country side carrying beautiful girls and ladies with nicely oiled hair, in the front and mostly mundu clad men at the rear. It’s Monsoon time, though oldies complain it doesn’t rain like olden days it was Green everywhere. The smell of green filled my nostrils at every halt and sweat due to humidity that drenched me at halts made me cool till the next halt.
       Along the road sides there were many palatial villas the mark of present Kerala. Each being proof of some odd malayali contributing to the GDP of Gulf countries, U.S and many unknown countries in the globe. But I was also sure that most of those bunglows will be inhabited by two souls, an arthritic old woman and a diabetic old man with their loved ones in a far away land.
     In the 2hrs journey I saw a rally with red flags chanting “Inkulab zindabad” which is relevant to Kerala but not a drop of rain which is more relevant in this month of the year. With memories of the journey I reached home still longing to experience Kerala’s Monsoon rains

                                  - Hareesh Aravindakshan

                           BOOT POLISH
I’m grateful to my organisation which makes sure that I’m trained at Mumbai in every six months by attending refreshers, for writing this blog.
   Mumbai local(EMU) life line of the city is also livelihood for many. I was traveling from church gate to kandivali. In every station that passed by I saw men sitting in front of a wooden box with brushes in their hands, those who were free were seen banging their brush over the boxes the others engaged in polishing shoes. The famous “Boot polish”. I remember seeing this scene in an Amithab Bachan movie. That director must be a smart guy, he made it an inspirational scene. But here I was not inspired by the reality. I saw people polishing shoes over their wooden boxes with limbs of men laced inside them. Those men who stood there were posing as if they have hired those boot polishers for life by paying Rs.10. I’m not complaining the job but the way it is being conducted. I was so disturbed by the scene that on my way back at Church gate station I went to a Boot polish, he readily welcomed me and offered his box. But I leaned forward to him and asked, “Have you ever thought of what will be going on in the mind of your customer when you polish his shoes?” . The guy got confused. He stared at me for a while took out a pot from his side, spite the paan in his mouth and asked me to sit by his side. But he didn’t answer my question for which I insisted. He said, “ I never thought that way, but you asked a good question, in this busy place no one ever asked this, you must have tea with me.”
   Amazed by his offer I insisted for a reply. The guy shyly said, “ I do this for a living and if I start thinking the way you ask, I may not make my bucks”, saying so banged his box and offered me a polish with a glitter in his face. How innocent and ignorant. Shouldn’t we call it a case of denial of Self Respect, isn’t it an abuse of a fellow citizen. Shall we run out and blame the Government or should we wake up and realise that we are the reason and it’s we who have to change.
   The Boot Polish is just an example which attracted my attention. There are so many such people in our society who are denied their basic rights and misused. As a veteran, I feel even the sahayak system in army is a misuse more relevant to the Boot Polish
    I don’t know how many from Mumbai are going to read this blog if at all anyone does they may rubbish it as another long silly WhatsApp message. But I’m relieved that I expressed my regret for that poor Boot Polish. His glitter still glowing in my mind I’m back to my city.
                                  - Hareesh aravindakshan

Madraskaaran

அமைதிப் போராட்டம் வரலாறு காணாத வெற்றி கண்டது. ஏழு நாட்கள் அமைதி காத்த காவல்துறை அரை நாள் பொறுக்காதது ஏன் என விளக்க யாருக்கும் நேரம் இல்லை நன்றி தெரிவிப்பதில் அனைவரும் மூழ்கியிருந்தனர். அமைதிப் போராட்டம் போர்க்களமானது. அந்தப் போர்க்களத்தில் நுனிநாக்கு ஆங்கிலமும், தமிழ் கலந்த ஆங்கிலமும் பேசிய வீரர்களைக் காணவில்லை .தன் வாழ் நாளில் ஜல்லிக்கட்டே பார்த்திராத சென்னை தமிழ் மட்டுமே தெரிந்தவன் விஷமி எனப் பெயர் சூட்டப்பட்டு போலீசாரின் ஏழு நாள் விரதம் முடித்து வைக்கும் கடா வெட்டின் பலி. திருவல்லிக்கேணி வீதிகளில் காளைகள் எந்நாளும் சீறிப்பாயப் போவதில்லை.அயோத்திகுப்பத்தில் வாடிவாசல் ஒரு நாளும் திறக்கப் போவதில்லை. இருந்தும் அவன் போராட்டத்தில் துணை நின்றான் – உணவளித்தான் – தோள்கொடுத்தான்.அவனை இன்று விஷமி என்று சொல்லி நாம் ஒதுங்கிக் கொண்டோம். அவன் அதைப் பொருட்படுத்தப் போவதில்லை. கானா பாடி மகிழ்பவன் அவன்.இதற்கும் ஒரு கானா பாடி வைத்து விட்டு, அடுத்த போராட்டத்திற்கு மெரினாவில் உங்களுடன் இருப்பான். அவன் தான் மெட்ராஸ்காரன்